Πολλές φορές θέλεις να ξεφύγεις από την καθημερινότητα και ψάχνεις τρόπους για να το κάνεις είτε μόνος σου είτε με παρέα. Πολλές φορές το καταφέρνεις, πολλές φορές τρώγεσαι με τα ρούχα σου και μπλέκεσαι περισσότερο με το εγώ σου χωρίς αποτέλεσμα.
Από τότε που η Retropolis χτίστηκε και απέκτησε τους πρώτους της κατοίκους μέχρι σήμερα που απαριθμεί κάτι παραπάνω από 1400 κατοίκους πολλά πράγματα άλλαξαν στην καθημερινότητα μου.
Από τον πρώτο καφέ που ήπιαμε Σεπτέμβριο του 2016 μέχρι τον Φεβρουάριο του 2018 που διανύουμε οι καφέδες έχουν γίνει τμήμα της ζωής μας. Και της δικής μου και των φίλων της Retropolis που έρχονται στις συναντήσεις μας.
Είναι σαν να έχουμε όλοι στο πρόγραμμα μας ότι έναν καφέ θα τον πιούμε βρε αδερφέ.
Θα συζητήσουμε θέματα που για άλλους ακούγονται "περίεργα" και ίσως παιδικά. Θα φέρουμε μαζί μας το gameboy και το gamegear και ένα χαμόγελο θα σκάσει στα πρόσωπα όλων όταν ανοίξουμε την κονσόλα και ακούσουμε το SEGA από το μονοφωνικό ηχείο του gamegear.
Θα συζητήσουμε για ώρες με θεματολογία που αν γυρίσετε αρκετά χρόνια πίσω ίσως τις ίδιες ακριβώς συζητήσεις να κάνατε και όταν ήσασταν παιδιά και βγαίνατε από το ουφάδικο της γειτονιάς σας.
Πώς βγαίνει το τελευταίο boss του shinobi ρε συ?
Ποιος είναι ο αγαπημένος σου χαρακτήρας στο street fighter 2 και γιατί;
Αν μπορούσες να έχεις μία καμπίνα στο σπίτι σου θα την αγόραζες ή όχι ;
Το πιο σημαντικό όλων είναι η παρέα. Όχι η φιλία. Είναι δύσκολη και έρχεται με το πέρασμα των ετών. Ξέρω όμως πως αν είμαι στα κάτω μου, αν βαριέμαι και αν απλά θέλω παρέα για καφέ αρκεί να το προτείνω.
Η ανταπόκριση είναι άμεση και σίγουρη. Όλο και κάποιος θα μπορεί να βρεθούμε χωρίς να το σκεφτεί δύο φορές, χωρίς να τον ενδιαφέρει το που.
Όσο μεγαλώνουμε λένε πως οι παρέες μας μειώνονται. Η Retropolis μου απέδειξε το αντίθετο όμως.
Αν θέλετε να πιούμε μαζί έναν από τους επόμενους καφέδες ξέρετε που θα με βρείτε για να γίνετε μέλος και στην παρέα των retrocoffees.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους φίλους που συμμετέχουν (ξέρουν οι ίδιοι) και έστω μία φορά την εβδομάδα γινόμαστε και πάλι εκείνα τα παιδιά που καθόμασταν στην είσοδο μιας οικοδομής και συζητούσαμε για τα νέα παιχνίδια στο gameboy.
Ωραίο άρθρο!
ΑπάντησηΔιαγραφή